Nieuw Zeeland deel 2

Vrijdag 13-10-2017: Vandaag gaan we een bezoek brengen aan de plek waar de huidige staat Nieuw-Zeeland is ontstaan namelijk Waitangi. Hier werd tussen de Britten en de Maori een overeenkomst getekend die uiteindelijk de basis werd van dit mooie land. Onze route liep door een gebied met veel mangrove om uiteindelijk via een pont in Waitangi terecht te komen. Echter dit ging niet zo vlot als we wilde. Op de pont bleek de uitlaat onder de auto te zijn los geschoten!! En nu weet ik gelijk wat jullie denken… maar dat is niet zo. Blijkbaar is het rijden over een paar unsealed roads de uitlaat te veel geworden. Unsealed roads zijn in het Nederlands het zelfde als grind of gravel wegen. En daar hebben ze er hier genoeg van. Het is ook niet toegestaan om met de camper over deze wegen te rijden tenzij ze toegang verschaffen tot een camping en niet langen zijn dan 12 km. Maar geloof me 12 km is wel erg lang met een camper waarvan je het door het getril het idee krijg dat hij helemaal uit elkaar valt. Maar dat terzijde. Een bestuurder van een andere auto wees de vrouwelijke pontbediende op de uitlaat en deze kon ons stoppen voor we de pont afreden. De stuurvrouw van de pont kwam er ook bij en na een kleine inspectie kon zij ons het adres geven van een garage nog geen 200 meter verder. Wat een geluk dat dit in een dorpje gebeurde. Hier werd in no time de uitlaat gefikst en om 10 uur zaten wij al weer lekker aan de koffie op een picknick plekje op een mooi uitzichtpunt met zicht op “The Bay of Islands”. Het bezoek aan de “Treaty Grounds” was indrukwekkend en gaf ons enig inzicht in de verhoudingen in dit land. Hier ook voor het eerst kennis gemaakt met de Maori zang en cultuur. In de tussentijd nog even ge-skyped met Amber want die sliep nog net niet. Daarna onze tocht voortgezet naar Puketi. We hadden daar een camping-ground op het oog wat pal naast een Kauri Forrest lag. Hier kwamen we vlak voor donker aan.

Zaterdag 14-10-2017: ’s-Ochtend vroeg op gestaan voor een wandeling door het Kauri bos. Regenkleding mee want het was mistig en wandelen door een tropisch bos in de mist zorgt zeker voor een nat pak. De wandeling was erg mooi en de Kauri bomen erg indrukwekkend. Enorme  bomen van honderden jaren oud. Ze hebben zwaar te lijden van onder andere schimmels die van buiten Nieuw Zeeland meegenomen worden. De Nieuw Zeelanders zijn hier erg streng op. De paspoortcontrole op het vliegveld was vrij standaard maar hierna moet je ook nog door een soort biologische douane. Koffers moeten open en schoenen en kleding worden gecontroleerd op reinheid. Zijn ze smerig dan worden ze schoongemaakt op straffe van $ 400,-. Invoer van honing, zaden en etenswaren is streng verboden. Schimmels tasten de Kauri bomen aan. Waardoor deze woudreuzen snel het lootje leggen. Los van het feit dat er niet veel van deze bomen meer zijn ( de meeste zijn omgehakt door blanken uit winstbejag) is het een triest gezicht om aangetaste bomen te zien. Bij het binnengaan van een Kauri bos moet je dan ook je schoenen goed schoon maken en inspuiten met een biologisch verdelgingsmiddel. Ook bij het verlaten van het bos moet je langs een schoenenreinigingsstation. Na de wandeling besloten we verder te rijden naar een ander Kauri bos waar ook de Kiwi rond zou lopen. Onderweg kwamen we nog langs de oudste Kauri boom voor zover bekend, 1200 jaar. Eind van de middag kwamen we op onze plek aan. Helaas regende het en daardoor had een aanbevolen nachtwandeling door het Kauri bos met als doel Kiwi’s te spotten helaas geen zin.

Zondag 15-10-2017: Vroeg het bed uit en het bos in. Het regende nog licht. Het was een prachtige wandeling door een subtropisch bos met de gigantische Kauri bomen maar de Kiwi’s hebben we helaas niet gespot. Op zich ook niet heel raar, want de vorige dag hebben we twee lifters meegenomen vanaf de camping en zij reizen al jaren door Nieuw Zeeland en hebben in die tijd nooit een Kiwi in het wild gezien, allen maar gehoord! Na de zondagmorgen wandeling hebben we koers gezet naar Auckland. Onderweg de noodzakelijke boodschapjes. Onze TomTom had het begeven en aangezien we toch langs de camperboer kwamen deze maar even omgeruild. Vervolgens verder na het zuiden op weg naar een plaatsje aan de zee. Maar helaas ging dat niet zonder tegenslag. Even voor Hamilton viel wederom de uitlaat onder de auto vandaan. Nu was er geen garage in de buurt dus maar een stukje terug gereden. Bij een soort snackbar gestopt om te informeren naar een garage. Echter hier wist men ons te vertellen dat het zondag was!! Dit waren we vergeten. Er was niets open. Na een klein beraad over wat we het beste konden doen zelf maar even onder de auto gekropen en met een nylon waslijnkoord de uitlaat vastgemaakt. We besloten de eerst volgende camping aan de kust te nemen. We zouden wel zien hoever we kwamen, en dat was gelukkig ver genoeg. Na een uurtje kwamen op onze nieuwe bestemming Raglan. Camper een plekje gegeven en vervolgens onszelf maar eens op een etentje getrakteerd. Na een lekkere maaltijd terug in de camping bleken onze dochters ook weer wakker te zijn en aan het ontbijt te zitten. Dus voor het slapen gaan maar even ge-skyped.

16-10-2017: Lekker uitgeslapen en heerlijk gedoucht. Na het ontbijt bij de receptie maar even geïnformeerd of ze een klusjesman hadden die misschien de juiste sleutels had voor de reparatie van de uitlaat. Ik denk: eerst zelf maar proberen en als dat niet gaat maar naar de garage. Gelukkig waren de gewenste sleutels voorhanden en konden we samen de uitlaat repareren. De rest van de dag rustig aan gedaan en een mooie wandeling langs het strand gemaakt.

17-10-2017: Na weer een prachtige rit door glooiend groen landschap zijn we aangekomen in Waitoma. Hier willen we een grot bezoeken die bekend staat om zijn duizenden gloeiwormen welke in de donkere ondergrondse grot aan het plafond hangen. Daarvoor maken we eerst een wandeling. De Ruakuri Bushwalk. Prachtige korte wandeling door grotten en een kloof welke door de rivier is uitgeleten voordat deze de diepte induikt van de Waitomo Caves. Deze tocht wordt door de bussen vol toeristen niet gedaan en het was hier dan ook erg rustig. In de Caves was het wel druk. Veel Japanners, ook hier dus..! Desalniettemin was de tocht prachtig. Niet alleen door de glimwormen en het ondergrondse maar ook het gezang wat onze Maori gids was indrukwekkend. In de ondergrondse kathedraal, de grootste ondergrondse ruimte, liet zij een stukje Maori gezang horen. Halverwege de middag reden wij weg naar onze volgende bestemming: “The Hidden Valley of Orakei Korako”.  Klinkt een beetje als een slechte Chinese film maar het was het verre van dat. De rit ging richting Rotorua. Dit gebied staat bekend om zijn vulkanisme en geisers. Wij hadden gelezen dat je bij het bezoekerscentrum van Orakei Korako op de parkeerplaats mocht overnachten mits je vooraf of aansluitend de overnachting wel het park zou bezoeken. Rond half zes kwamen we hier aan en de parkeerplaats was op één camper na helemaal leeg. Wij parkeerde de camper met de kont naar het meer omdat dit een prachtig uitzicht was. Niet wetende wat ons nog stond te wachten. Met dat we over de parkeerplaats een klein rondje deden om de omgeving even te verkennen zagen we uit een centraal putje  van de parkeerplaats rook komen!? Niet lang daarna zagen we achter ons veel damp opstijgen en vervolgens zagen we aan de overkant van het meer het prachtige gebied met geisers die af en toe hun kokende water vrij lieten. Genietend van dit prachtige uitzicht hebben we gegeten en op tijd het bed in om als eerste de volgende ochtend het park met de geisers, wat aan de andere kant van het meer met het warme water lag, te kunnen bezoeken.

18-10-2017: In een prachtig zonnetje, optrekkende mist, werden we om acht uur als eerste overgezet naar het park. Het was inderdaad prachtig. De geisers, het optrekkende stoom, de prachtige kleuren door de door het water afgezette mineralen, het zonnetje en het geluid van de tropische vogels maakt het een prachtige ochtend. Het enige nadeel: de bijbehorende geur, de geur van rotte eieren veroorzaakt door de zwaveldampen. Deze geur zouden we de komende drie dagen nog blijven ruiken. Want na dit bezoek en onze verdere reis zagen we overal om ons heen vanuit bossen, midden in weilanden, vanuit kloven en bergtoppen de dampen van deze geisers en andere vulkanische activiteiten. Na het bezoek aan het park zijn we verder richting Roturoa vertrokken en hebben we een bezoek gebracht aan “The Buried Village”. Een dorp wat tijdens de laatste vulkaanuitbarsting in !886 van Mount Tarawera onder as en lava verdwenen was en weer is opgegraven. Een recente Pompeï. ’s-Avonds een plekje aan Lake Okareka gezocht en overnacht.

19-10-2017: Deze ochtend weer vroeg op pad. Wij wilden het geiserpark Wai-O-Tapu bezoeken en dan vooral de Lady Knox geiser. Deze geiser staat er om bekend dat het iedere dag rond kwart over tien uitbarst!! En dat gebeurt ook. Alleen zorgt de mens ervoor dat dit gebeurt. Het verhaal van de ontdekking rondom deze geiser werd door een Maori jongeman op een leuke manier vertelt. Het verhaal wil dat honderd jaar geleden een aantal bajesklanten van een nabij gelegen gevangenis in het warme water hun wasje deden. Door het door hun gebruikte zeep kwam de geiser tot eruptie en schoot zijn kokende water, met de te wassen kleding tot wel tien meter hoog in de lucht. Dit eerst tot hun grote schrik en later tot groot vermaak onder de bajesklanten. Normalter barst de geiser zo eens in de twee weken uit maar doordat er nu een soort “waspoeder” ingegooid wordt kunnen ze hem dagelijks om dezelfde tijd laten spuwen. Los van dit alles was het een prachtige gezicht om te aanschouwen. Daarna het park bezocht met de mooiste en kleurrijkste heet water poelen die je je maar voor kan stellen. In de middag weer koers gezet naar onze volgende bestemming Whakapapa Village.  Hiervoor moesten we langs Lake Taupo. Over het meer zag je onze reisbestemming voor vandaag, nog op ruim honderd kilometer afstand, de vulkanen Mount Ngauruhoe en Mount Ruapehu liggen. Met dat we langs het meer reden realiseerde we ons hoe nietig de mens eigenlijk is als je het vergelijkt met de natuur om je heen. Lake Taupo is namelijk een deel van een vulkaan. En niet zo maar één. Het is een van de drie grootste vulkanen die we kennen op aarde maar door zijn enorme omvang zien we hem niet als vulkaan. Het meer is er maar een onderdeel van. Het is ook nog eens een werkende vulkaan. Zijn één na laatste uitbarsting, ongeveer 24.000 jaar geleden had grote klimatologische gevolgen en bracht een koude ijstijd met zich mee. De meest recente uitbarsting in 181 na Chr. waarbij Lake Taupo ontstond werd door Romeinen en Chinezen beschreven als een jaar met verduisteringen en prachtige zonsondergangen. Maar tot zover en stukje geschiedenis, misschien toch maar geschiedenisleraar moeten worden!

20-10-2010: Gisteren aan gekomen in Whakapapa Village. Plekje gezocht voor de camper en voor de volgende dag een tranfer geregeld naar het beginpunt van onze volgende uitdaging: “The Tongariro Alpine Crossing”. Deze wandeling zou bekend staan als één van de mooiste eendaagse wandelingen ter wereld. Deze wandeling van 19,5 kilometer met een totale klim van 800 meter en een daling van 1200 meter gaat over vulkanisch terrein tussen, langs en over een aantal nog werkende vulkanen. Met als de meest imposante, Mount Ngauruhoe, voor de filmkenners beter bekend als Mount Doom (Doemberg) uit de ”Lord of the Rings”. Om zeven uur werden we weggebracht naar de startplek van onze tocht waar al gauw acht uur pure wandeltijd voor stond. De wandeling was inderdaad ontzettend mooi. Prachtige vergezichten, het desolate vulkanische landschap waar vrijwel niets groeit en boven je uit torent de vulkaan, gedeeltelijk in sneeuw gehuld met hier en daar stoom en dampen uit kleine spleten. We lopen door oude bestaande kraters met elke een eigen toepasselijke naam zoals rode of zwate krater. Door het prachtige weer, strak blauwe hemel, een brandende zon maar wel een stevig windje was het erg druk op deze track. Maar dit was al voorspeld. Juist deze drukte gaf de wandeling ook weer een apart beeld. Van boven af zag je een lange rij mensen door een stoffige krater lopen. Het beeld deed denken aan een apocalyptische uittocht welke je wel eens ziet in films. Althans films die ik wel eens kijk! Onderweg kwamen we nog prachtig gekleurde meertjes tegen en na een lange afdaling met aan het eind nog een stuk door een dicht bos kwamen we om vier uur aan op een parkeerplaats waar onze bus stond te wachten voor de terugreis naar de camping. Op het laatste stukje door het bos heen werden we met borden nog wel even gewaarschuwd voor het onberekenbare van de natuur. Er zat een stuk van 700 meter beboste berghelling tussen waar je geadviseerd werd om snel door heen te lopen. In dit stukje liep je extra gevaar omdat eventuele modderlawines hier doorheen kwamen. En met dat we hier doorheen liepen konden we om ons heen zien dat dat ook geregeld voorkwam. Bomen volledig omgegooid door steen en modder! Terug op de camping zagen we ook dat dit voor het gebied gold waar de camping zich bevond. Borden geven aan waarheen je moet gaan als het alarm afgaat. Toch wel even een vreemde gewaarwording, en helemaal als je later wat verhalen leest over recente ongelukken zoals een nachttrein die in de diepte stort van een rivier nadat de brug door een modderstroom verdwenen is met als gevolg ruim 150 doden. Nu maar even niet aan denken. Vermoeide lichaam maar onder de warme douche zetten en een wijntje nemen voor de spierontspanning.