Nieuw Zeeland deel 6

Voordat ik verder ga met het reisverslag wil ik iedereen toch even bedanken voor de leuke reacties die ik heb gekregen via “Reislogger” of via de andere kanalen.  Ik hoop wel dat jullie mijn schrijffouten vergeven, het is zeker niet mijn sterkste kant en soms is het moment van schrijven en de lichtinval op mijn mini laptopje ook niet bevorderlijk hiervoor. Maar we gaan verder…

10-11-2017: Vanochtend zijn we vroeg ons bed uit gegaan voor onze geplande activiteit. Na het zien van een uitzending van “Drie op Reis” van BNN met Geraldine (erg leuke meid, maar ze jaagt je wel op kosten!!) hadden we in ons achterhoofd om een bezoekje aan de Fox of Frans Josef gletsjer te brengen als de mogelijkheid zich zou voordoen. En dat is dus vandaag. Het weer buiten was weer, wederom, prachtig. Na het ontbijt ons warm aangekleed en op pad gegaan naar plek waar we ons voor de tocht moesten melden. Ter plekke moesten we een paar formulieren invullen aangezien het een blijkbaar gevaarlijke onderneming was. En in verband met het gewicht en de verdeling hiervan in de helikopter moesten we ook op de weegschaal gaan staan. Dat was een pijnlijk moment. Het gewicht wat de weegschaal aangaf is er één die ik al een lange tijd niet had gezien. Dat wordt weer flink sporten en fietsen naar het werk als ik thuis kom. Nadat we extra waterdichte kleding van de organisatie hadden gekregen en een tas met onder andere stijgbeugels gingen we op weg naar de helikopter. Nu heb ik zelf nog nooit midden op een gletsjer gestaan maar in een helikopter heb ik ook nog nooit gezeten. De helikopter brengt je binnen tien minuten naar een plek midden op de gletsjer waar een gids klaarstaat om met de groep, 14 man totaal, drie uur over de gletsjer te wandelen/klauteren. Na deze wandeling komt hij je weer ophalen. De vlucht was bijzonder. Je vliegt binnen een paar seconden al over boomtoppen, brede gletsjerrivieren en dalen tussen de berghellingen door. Je weet niet waar je moet kijken. Nadat we midden op de gletsjer zijn afgezet en de helikopter weer was vertrokken moesten we onze stijgbeugels onder onze speciale laarzen bevestigen. De gids nam ons mee op een wonderlijke tocht over, tussen en soms onder het ijs door. Ook merkte je snel dat het moeilijk was om door het vele witte ijs om je heen diepte en hoogtes in te schatten. Het was een prachtige wandeling mede door het mooie weer. Al snel moesten we het één en ander uitdoen aan kleding want het werd al erg warm. De Franz Josef Gletsjer en de ernaast gelegen Fox Gletsjer zijn twee bijzondere gletsjers, namelijk samen met nog een derde gletsjer in Patagonië zijn het de enige drie gletsjers ter wereld die door een regenwoud lopen. En dit zorgt naast het bijzondere beeld van tropische vegetatie langs de sneeuwrand ook voor een ander opmerkelijk beeld: Wij kwamen namelijk midden op de gletsjer een Kea tegen. Zoals al eerder aangegeven een van de papagaaien soorten die inheems zijn voor NZ. Ik vond het wel een beetje vreemde gewaarwording om deze brutale groene vogel over het ijs te zien klauteren. Verderop zag je de zee waarin gletsjer, als rivier, uiteindelijk in uitkomt. Vroeger liep de gletsjer zelf in zee.  Nu is hij een stuk verder landinwaarts teruggetrokken. Echter door het veranderende klimaat, de opwarming van de aarde, groeit deze gletsjer weer. Dit komt doordat er veel meer neerslag is. Hierdoor valt er meer sneeuw boven op de berg en komt er meer ijs wat naar beneden gedrukt wordt. Het klauteren over de gletsjer ging gepaard met de nodige voorzichtigheid. Wij waren de eerste groep die deze ochtend op het ijs was. Doordat het ijs continu beweegt ontstaan er telkens weer nieuwe scheuren. De gidsen staan dan ook constant met elkaar in verbinding om veranderingen in het ijs door te geven zodat er geen ongelukken gebeuren. Daarnaast valt er zo nu en dan wel eens een stuk ijs ergens naar beneden en dat geeft erg veel lawaai en de nodige spanning. Kortom het was een ontzettende mooie ervaring. Na de wandeling werden we opgehaald door de helikopter. Aangezien er niet zoveel ruimte is om te landen sta je er erg dichtbij. Door de vele wind van de wieken moet je oppassen dat je niet over het ijs heen geblazen wordt. Op de terugweg vliegen we nog langs wat berghellingen en watervallen om vervolgens weer veilig te landen. In de middag zijn we lekker gaan dobberen in de Glacier Pools. Dit zijn een aantal heet waterbaden waar je heerlijk kunt herstellen van de inspanningen op de gletsjer. Hierna wat boodschappen gedaan in het dorp en heerlijk pizza uit onze eigen oven in de camper gegeten.

11-11-2017: Vandaag staat er in zekere zin weer een reisdag op het programma. We trekken langs de kust verder naar het zuiden. Maar wel met de nodige tussenstops. De eerste is al na 30 minuten. We staan dan aan de voet van de Fox Gletsjer. Hier maken we een wandeltocht naar boven om deze gletsjer ook te kunnen bewonderen. Wij dachten dat we tot aan de gletsjer zouden kunnen lopen maar dat was niet het geval. Na een half uurtje lopen kwamen we al op het eindpunt waar we vandaan de gletsjer konden zien. Op het wandelpad er naar toe werden we soms over stukken geleid waar je niet mocht blijven stilstaan in verband met steenlawines. Ook kon de stroom die we passeerden bij regen aanzwellen tot een kolkende rivier. In het verleden waren hier al de nodige ongelukken gebeurt. Wij hadden mooi weer en er was geen regen op komst dus hebben wij van het prachtige uitzicht genoten. Onze volgende stop was bij Lake Moeraki. Hier maakten we een prachtige wandeling door het regenwoud naar een kleine baai. In deze baai zouden Fjordland Crested pinguïns broeden. Op het mooie strandje aangekomen merkten we dat ook hier veel zandvliegen zaten. En aangezien ik in korte broek liep werd ik hier niet vrolijk van. Na ons maar extra ingesmeerd te hebben zijn we in de brandende zon op een rots gaan zitten naast een ander stel die ook uitkeken voor de pinguïns. Zij hadden er vlak voordat wij kwamen één gezien. Veel pinguïns komen pas bij schemering en duisternis aan land maar deze niet. Na een tijdje te hebben gezeten begonnen de zandvliegen weer te bijten. En vlak voordat we de moed wilde opgeven zagen we er één aan land komen. Een prachtig gezicht hoe deze diertjes met een golf aan land komen en dan al struikelend het land op proberen te komen. Deze aankomst deed ons nog maar wat langer in de zon blijven zitten en dat werd beloond met een tweede die niet wist of hij aan land wilde gaan of niet. Omdat de diertjes aan land kwamen op een plek waar wij niet mochten komen konden wij niet goed zien waarom hij telkens weer terug het water in waggelde. Het was in ieder geval een leuk gezicht. Na deze tweede landing zijn we teruggegaan naar de camper. En doorgereden naar een camping bij Haast Village. Hiervoor moesten we met een brug over de monding van de Haast rivier. Deze brug is de langste éénrijbaans brug van NZ. Hij is bijna 750 meter. Heel veel bruggen zijn één rijbaan en erg smal. Maar omdat de wegen niet druk zijn is het goed te doen.

12-11-2017: Vandaag trekken we over de Haast Pass weer naar de andere kant van de Alpen. Dit is de derde grote alpenpas. Ook deze is erg mooi. Langs de overgang zijn verschillende bezienswaardigheden die je niet snel van de weg ziet liggen. Gisteren hadden wij bij het informatiecentrum in Haast al een brochure gehaald en een keuze gemaakt voor welke bezienswaardigheden wij onderweg zouden stoppen. Zo zijn we gestopt voor een hoge waterval met de naam “Thundercreek Falls”, eentje met de naam “Fantails Falls” en we hebben een wandeling gemaakt naar de “Blue Pools”. Deze laatste waren een aantal waterpoelen in een rivier waarvan het water blauw kleurde. En inderdaad ook deze pasovergang was mooi. Allerlei verschillende landschappen volgden elkaar op. Uiteindelijk stopten we bij Lake Hawea voor de overnachting. Op tijd naar bed want morgen wilden we wat kilometers maken.

13-11-2017: Op tijd het bed uit en op pad gegaan. Vandaag wilden we als het kon het Fjordland proberen te bereiken. De weg ernaar toe zou vlak langs Queenstown lopen en dat was gunstig voor het doen van boodschappen. De weg naar Queenstown verliep voor het eerste deel vlot. Wij reden over een vlakte waar veel fruitbomen en wijngaarden stonden. Na deze vlakte reden we de Kawarau Gorge in. Naast de weg stroomde een rivier die zich prachtig ingesleten had in de rotsen. Na de boodschappen vervolgde we onze weg langs het prachtige Lake Wakatipu. Hier was de weg een stuk bochtiger en door het vele stops onderweg voor foto’s en de genietmomentjes schoten we minder snel op. Het laatste stuk waren weer vrij rechte wegen. Uiteindelijk reden we weer westwaarts met de Southern Alps voor ons. Om 4 uur kwamen we aan in Te Anau. Hier wilde we twee nachten blijven staan. De camping lag bijna aan het meer zodat we nog even lekker in het zonnetje van het uitzicht aldaar hebben mogen genieten.

14-11-2017: Vandaag vroeg ons bed uit. We willen naar Milford Sound. Deze fjord ligt 120 km noordelijker van Te Anau en is een groot toeristisch trekpleister. Om zes uur ’s-ochtends vertrekken de bussen met toeristen al uit Queenstown voor een dag bezoek aan Milford Sound. Dus om de horde voor te blijven vroeg weg. De weg naar Milford Sound is nog niet erg lang open en gaat uiteindelijk door een 270 meter enkelbaans vrijwel onverlichte tunnel die van 8 uur in de morgen tot 6 uur in de avond dienst doet!! Het is weer een prachtige route, deels langs een paar meren, dan weer slingerend door het woud en soms over prachtige vlaktes (flats). Maar altijd hoog boven je de prachtige alpenreuzen. Onder weg wordt het al steeds drukker en de eerste bussen halen ons al in. Nadat we de tunnel gepasseerd zijn dalen we af naar Milford Sound. Milford Sound is een fjord. Door de steile wanden is het prachtig om met een boot hier langs te varen. Van sommige wanden komen grote lange watervallen naar beneden. De boten liggen er dan bijna onder wat zeer waarschijnlijk een mooi gezicht moet zijn vanaf de boot. Een doel van onze tocht was naast de mooie rit hiernaar toe om een bezoekje te brengen aan het onderwatermuseum wat elders in de fjord lag. Wij dachten dat we daar gewoon met een bootje naar toe konden. Mar dat was helaas niet zo. Je moest dit samen doen met een cruise. En dat wilde we niet. We hadden al iets geregeld voor morgen in een andere fjord. Dus hebben we een klein stukje gewandeld en zijn we teruggegaan. Op de terugweg, zo hadden we gepland, zouden we nog stoppen voor een wandeling, de “Key Summit Track”. Deze wandeling ligt op een speciaal punt namelijk de “Divide”. De “Divide” is een waterscheiding. Vanaf dit punt stromen rivieren vanaf één berg of keten elk een andere kant op om ieder in een andere zee te stromen. En het mooie van deze waterscheiding is dat de rivieren die hier beginnen zelfs in drie verschillende zeeën stromen. In het westen de Abel Tasman zee, in het oosten de Grote Oceaan en in het zuiden in de Te Waewae Bay. De tocht naar boven was een pittige klim maar zeker de moeite waard met bovenop de top een prachtige kijk rondom allemaal bergen grotendeels met hun toppen nog in de sneeuw. Bij thuiskomst in Te Anau nog even lekker achter de BBQ gestaan voor wat heerlijke stukjes lamsvlees.

15-11-2017: Vandaag een beetje uitgeslapen. We hebben een speciale dag voor de boeg. Iets waar we ons vanaf het begin dat we de reis naar NZ plande al naar uitkeken. Vanavond slapen we niet in de camper maar op een boot. We gaan een cruise maken over de Doubtfull Sound. Dit is één van de langste en misschien wel de mooiste fjord van NZ. De vertrekplaats is Lake Manipouri. Dit plaatsje ligt op nog geen 20 km van Te Anau. Toen wij deze reis een aantal dagen geleden boekte waren de voorspelling voor het weer gunstig. Ook bij minder weer zou het prachtig zijn maar wij gokten op mooi weer. En het was mooi weer. Om 12 uur melden wij ons bij het vertrekcentrum. Om bij Doubtfull Sound te komen moesten we eerst een boottocht maken van een klein uurtje over Lake Manapouri. Aan de andere kant van het meer, bij de waterkrachtcentrale stapten we over op een bus. Deze reed ons in 50 minuten naar de andere kant van de berg. Deze gravel weg waar we overreden is de duurste weg van NZ. De weg is special aangelegd voor de bouw van de waterkrachtcentrale. Alle benodigdheden voor de bouw kwamen via Doubtfull Sound en moesten de berg over naar Lake Manapouri. Van deze centrale zie je overigens vrijwel niets. Deze is grotendeel door en in een berg aangelegd. Het water stroomt van Lake Manapouri via grote pijpen in het honderd meter lager gelegen fjord. Op sommige delen is het hellingspercentage 20%. Na ons bustochtje met uitgebreide info van de chauffeuse stappen we met ongeveer 70 man op de boot. Dit schip is speciaal gemaakt voor tochten door de fjord. Vrij snel vertrekken we en krijgen we na de afvaart info over onze kamers. Aangezien we een beetje laat geboekt hadden was er alleen nog ruimte in een 4 persoons hut. Wij moesten de hut delen met een Zwitsers stel. Nadat we onze spullen in de hut hadden gelegd zijn we gelijk naar buiten gegaan om in het zonnetje te genieten van de tocht door de fjord. Al snel sprongen er dolfijnen rond de boot. Dit waren de grote tuimelaars. We zouden ze deze tocht nog vaker tegenkomen. Na een klein uurtje varen ging de schipper een zijarm in en gooide het anker uit. Een deel van de passagiers konden gaan kajakken en een ander deel ging in motorboten het water op. Wij kozen voor de kajak. Via de achtersteven gingen we om beurten het water in. Heerlijk om te deinen om de golven die de fjord in kwamen. Na een uurtje op het water te zijn geweest gingen we terug aan boord voor een bordje soep. De kapitein had in tussen als het anker gelicht en koers gezet naar de zee. Wij voeren de fjord uit een kalme zee op. Na verloop van tijd draaide men weer de fjord in en we voeren langs een zeeberen kolonie. Langzaam begon het te schemeren en de kapitein zocht weer een plek op om te overnachten. Wij gingen ondertussen naar beneden om te genieten van een ongekend lekker buffet. Na veel te veel eten hebben we onze hut opgezocht om vervolgens in slaap te vallen. We sliepen in een gedeelte waar 8 hutten waren van 4 stapelbedden afgescheiden met een gordijn. Mijn eerste gedachte was dat het wel eens een luidruchtige en slapeloze nacht zou kunnen worden. Slapeloos werd hij wel maar dat kwam omdat het erg warm in de hut was, iets wat meestal het geval is als je in een ruimte slaapt met meerdere personen. En als het te warm is kan ik slecht slapen. Luidruchtig was het geenszins. Ik heb niemand horen snurken.

16-11-2017: Ik had ’s-ochtends mijn wekker gezet om tien over zes. Vijf minuten voordat de kapitein de motor zou starten. Na een snelle douche zijn we gelijk het dek op gegaan. In het ochtendgloren voer de boot door de fjord naar andere mooie plekjes. Een plek met aalscholvers maar ook met enkele pinguïns om uiteindelijk na het ontbijt een mooie fjord in te varen waar we uiteindelijk stil kwamen te liggen. Alle motoren gingen uit en iedereen werd gevraagd om voor tien minuten niets te zeggen of over het schip te lopen zodat je volledig kon genieten van de geluiden die uit de natuur kwamen. En terwijl het schip dobberde op het water klonken vanaf de steil oplopende oevers prachtige geluiden van vogels en van het van de berg af stromende water. Hierna voeren we terug naar het begin en gingen we met de bus en de andere boot weer terug naar Lake Manapouri. Rond twaalf uur gingen we van boord en we hadden al besloten dat we een overnachtingsplaats in Lake Manapouri zouden zoeken. Dit werd uiteindelijk een camping waar we niet aan het meer stonden maar er wel overheen konden kijken. Een mooie plek in de zon waar we de indrukken van de afgelopen twee dagen mooi konden verwerken en konden gaan bekijken wat de volgende etappes van onze reis zouden gaan worden.

17-11-2017: We hebben besloten om van de westkust de overtocht te maken naar de oostkust. En dit wilde we in één dag doen. De keus is gevallen op Dunedin, een stad met een zware schotse inslag en het erbij gelegen Otago Peninsula. De camping hadden we van tevoren gebeld met de vraag of er plaats was voor ons. Dit aangezien het de enige camping op dit schiereiland was en we wel merkten dat het steeds drukker begon te worden met campers. Blijkbaar was het seizoen begonnen. In het begin zag je voornamelijk, althans ik, witte campers maar nu zag je steeds meer variaties. Zo rijd er een camperorganisatie, Jucy, rond met heel herkenbare groene campers met leuke spreuken op het voertuig zoals: “Don’t play hard to get, Be hard te forget”,  “The glass is half full, And the other half was delicious” en “Choose always the scenic route, Especially when you’re lost”. . Maar ook, vooral camperbusjes of grote stationwagons die volledig in een bepaalde stijl of thema ge-paintbrushed zijn vol met hartjes, snoepjes of Rock ’n Roll. De reis naar de oostkant was mooi maar niet erg indrukwekkend. Blijkbaar zijn we al verwend geraakt. We reden over veelal vlakke wegen wat inhield dat we vrij snel op onze bestemming waren. Dit betekent dat we nog wel het één en ander konden doen. We bezochten eerst vlak om de hoek bij de camping Lanarch Castle. Het enige kasteel in NZ. Hierna zijn we naar het eindpunt van het schiereiland gereden. Hier lag een reden van ons bezoek aan dit gedeelte van NZ. Hier huist namelijk een pinguïn kolonie. De South Island Blue Penguin, een kleine blauwe pinguïn. De kleinste pinguïnsoort die er is maar ook gelijk de meest luidruchtige. Zij grommen, schreeuwen en trompetteren erg luid naar elkaar bij het opzoeken van hun nesten. En dit gaat de hele nacht door. De excursie begint pas om kwart voor negen. Deze diertjes komen na het invallen van de duisternis in voornamelijk groepjes aan land. Vanaf een plateau op het strand kun je ze dan langs zien lopen. Op de parkeerplaats welke bovenop een klip ligt maken we gebruik van het gemak van de camper en bereiden en nuttigen we ons avondeten. In de tussentijd genieten we van de reusachtige albatrossen die aan de andere kant op de rots nestelen en over ons heen zeilen. Volgens zeggen de enige albatros kolonie die op het vaste land zijn nesten heeft. Na een kleine uitleg van de gidsen gaan we naar het strand. En na verloop van tijd komen inderdaad de pinguïns aan land in kleine groepjes. Uiteindelijk zijn het er zo’n twee honderd. Het is erg aandoenlijk om deze kleine diertjes het strand op te zien strompelen en zich door de duinen, over rotsen en door het mulle zand een weg te zien zoeken naar hun nesten. Na een kleine 45 minuten gaan we zeer tevreden over het schouwspel weer weg. Maar niet voordat de gids enkele pinguïns van de trappen, waarover wij zijn afgedaald naar het strand verwijderd heeft. Blijkbaar zijn deze diertjes slim genoeg om de makkelijkste weg te zoeken naar hun nestjes. De terugweg is nog wel een kleine uitdaging. Het is pikdonker en het is een smalle zeer bochtige weg langs de kust van het schiereiland om bij onze camping in Portobello te komen. En straatverlichting kennen ze niet in NZ. Maar ook dit gaat gelukkig voorspoedig en wij liggen snel in ons warme bedje.